Wraz z moimi podopiecznymi (3-latki) rozpoczęłam podróż od wędrówki po Krainie Marzeń.
Rozmawialiśmy na temat naszych marzeń, próbowaliśmy je nazwać, bawiliśmy się w magów i wróżki spełniających marzenia, na sam koniec stworzyliśmy makietę krainy marzeń..., którą to zaczarowaliśmy przy pomocy magicznego zaklęcia...

To dopiero początek naszej przygody w owej Krainie...

W dniach od 8 do 12 grudnia wraz z moimi wychowankami powróciliśmy do odwiedzonej nie tak dawno Krainy Marzeń oraz - co ważne - wyruszyliśmy w dalszą podróż po Krainie Możliwości.

Każdego kolejnego dnia naszej wyprawy realizowaliśmy następujące tematy:
Rejs po Oceanie Możliwości – wprowadzenie w tematykę.
Podróż rozpoczęliśmy od przelotu samolotem (zabawa ruchowa przy muzyce), następnie przesiedliśmy się na pokład statku (zabawa "Płyną statki"). W trakcie rejsu przypominaliśmy sobie naszą uprzednią wyprawę do Krainy Marzeń. Wspólnie oglądaliśmy stworzoną wtedy makietę.
Próbowaliśmy pracować z wykorzystaniem metody "burzy mózgów" - poszukiwaliśmy definicji "marzenia" i "możliwości". Na sam koniec z wykorzystaniem biletu na nasz rejs stworzyliśmy pracę plastyczną ukazującą nasze marzenia...

Owy dzień zakończyliśmy aktywnością w postaci zabawy tematycznej - podzieliliśmy się na role i tworzyliśmy od podstaw własną Krainę (Krainę Możliwości).

Machina umiejętności i możliwości – budowa robota, który uświadomi nam nasze możliwości i pomoże spełnić marzenia.
Wysłuchaliśmy piosenki Fasolek "Fantazja". Rozmawialiśmy o swoich marzeniach oraz o możliwościach realizowania ich. Poszukiwaliśmy odpowiedzi na pytanie czy wszystkie marzenia są takie same, czy dotyczyć muszą tylko rzeczy materialnych…
Na sam koniec skonstruowaliśmy „Machinę umiejętności i możliwości”, która pomoże nam uświadomić sobie swoje marzenia oraz dostrzec możliwość ich realizacji. Dzieci zbudowanego robota nazwały "Edek"...

List do przyjaciół z Wesołej Ludwiczki – podjęcie wspólnych działań z przedszkolem partnerskim.
Kolejnego dnia zabraliśmy się za napisanie listu do naszych przyjaciół z zaprzyjaźnionego przedszkola w Katowicach.
Zaproponowaliśmy im utrzymywanie korespondencyjnej "przyjaźni" oraz podjęcie wspólnych przedsięwzięć... List oczywiście ozdobiliśmy naszymi pracami.

Kronika zadań niemożliwych – praca przy wykorzystaniu techniki burzy mózgów.
Rozmawialiśmy na temat zadań zdaniem dzieci niemożliwych do wykonania.
Poszukiwaliśmy sposobów na rozwiązanie owych zadań. Spisaliśmy nasze pomysły w worku pomysłów (na arkuszu papieru).
Na sam koniec stworzyliśmy w graficznej formie Kronikę Zadań Niemożliwych wraz z propozycjami rozwiązań...
Wyprawa do Krainy Możliwości była dla nas niezwykle aktywnym tygodniem...

Podczas podróży do Krainy Wartości zorganizowaliśmy spotkanie z trzema magicznymi słowami „proszę, przepraszam, dziękuję”. Rozmawialiśmy o wyżej wspomnianych słowach oraz o ich wykorzystaniu w naszym życiu. Odgrywaliśmy scenki tematyczne ukazujące wykorzystanie słów grzecznościowych w życiu codziennym.

Wykonaliśmy plakat przypominający o używaniu słów „proszę, przepraszam i dziękuję” na co dzień.

Wysłuchaliśmy również opowiadania A. Świrczyńskiej  - ilustrowanego sylwetami postaci -

„O Wesołej Ludwiczce” (patronce naszego Przedszkola).

Odtąd wiemy, jak ważna jest przyjaźń w naszym życiu…

By dać temu wyraz budowaliśmy pomniki przyjaźni oraz innych wartości ważnych dla nas

(miłość, rodzina, przedszkole).

Teraz już rozumiemy, że dla każdego z nas jest ważne coś innego i że należy tą odmienność uszanować...

Podczas wyprawy do Krainy Lęku poszukiwaliśmy rozwiązań, które pomogą nam bać się mniej. Rozmawialiśmy o tym – czego się boimy. Rozpoznawaliśmy na ilustracjach prezentowanych przez naszą Panią czego boją się dzieci. Doszliśmy do wniosku, że boimy się mniej, kiedy sytuacje są dla nas bardziej przewidywalne – dlatego wspólnymi siłami stworzyliśmy kalendarz wspólnych planów na przyszły rok przedszkolny.

Boimy się również mniej, kiedy ktoś nas wspiera, ktoś jest przy nas

 – choćby był to tylko pluszowy miś…

Podczas naszej wyprawy dowiedzieliśmy się także, że jako dzieci my również posiadamy swoje prawa spisane w tzw. Konwencji Praw Dziecka. Poznaliśmy te podstawowe. Rozmawialiśmy o nich.

Stosujemy się do nich od dawna – jednak teraz będą one dla nas bardziej oczywiste.

 Wraz z moimi podopiecznymi, ,podróżowaliśmy'' po Krainie Lęków. Dzieci na karteczkach napisały to czego się boją, karteczki wrzucaliśmy do specjalnej torby wymawiając krótki wierszyk... "My te strachy wyrzucimy lub te strachy oswoimy''. Potem na koniec tygodnia, gdy wszyscy już przynieśli swoje karteczki niszczyliśmy je w niszczarce. Uczyliśmy się też mojego wiersza "Straszydełko''

S t r a s z y d e ł k o /J. Herman/
Czy w twoim pokoju mieszkają strachy
Kryją się wszędzie, włażą do szafy ?
A może mają też wielkie oczy
 i dziesięć nóżek tupie ci w nocy?
dostaniesz więc radę, będzie ci raźniej,
warto jest z nimi się zaprzyjaźnić.
A strachy będą ci opowiadały,
śmieszne bajeczki, o strachu małym...
Tak to już bywa ,mój mały kolego,
czasem się boisz i nie wiesz czego.

Wzięliśmy udział w spektaklu "Gdzie mieszka strach'', oswajaliśmy smoka... i zaprzyjaźniliśmy się z bajkowym duszkiem spełniając jego marzenia. Na koniec tygodnia odbył się "duszkowy bal'' - zabawa z białymi balonikami przetworzonymi na duszki... Oglądaliśmy również film panią pająkową. Nasze przedszkole ozdobiła zrobiona z bibuły świetna pajęczyna pełna pająków i nietoperzy...

Nasza podróż do Krainy Marzeń też była wielką przygodą. Wykonaliśmy z dziećmi domki, w których zamieszkały marzenia dzieci. Marzenia umieszczone przez dzieci w domkach czekają na realizację. Dzieci mogą otwierać okienka i z pomocą pani, mogą stale je dopisywać.
Podczas podróży po Krainie Marzeń próbowaliśmy też je "kodować'' czyli zapisywać za pomocą tajemniczych znaków, na chmurce - szablonie. Taka chmurka, mogłaby polecieć z naszymi marzeniami w świat i kto wie, czy wtedy nie byłoby łatwiej ich zrealizować?
Nasz tydzień zakończyła wspólna zabawa graficzna "Kolorowy bal kolorowych kredek'' przy piosence "Pomarańczowa piosenka''.

KRAINA WARTOŚCI była dla nas szczególnie wyjątkowa i chyba dlatego odwiedzaliśmy ją aż dwa razy. Przecież miłość i przyjaźń mają dla człowieka wartość nadrzędną. W lutym zorganizowaliśmy wspaniałą imprezę pod hasłem ,,A W PRZEDSZKOLU WIELKA GRATKA, URZĄDZAMY WALENTYNKI DLA BABCI I DZIADKA’’. Impreza przerosła nasze oczekiwania, nawet nie wyobrażaliśmy sobie jakie emocje rozbudzi w naszych babciach i dziadkach! Walentynki przecież nie były ich świętem…to nie to pokolenie…A jednak! Jak wspaniale się bawili, tańcom, piosenkom, konkursom nie było końca. Dzięki pozyskaniu sponsorów mogliśmy ich sowicie obdarować. Była też i chwilka tradycji, oglądanie przedmiotów dawnej kultury/z kolekcji własnej nauczyciela/, dziadkowie wykazywali się znajomością nazw tych przedmiotów, umiejętnością pisania stalówką czy gęsim piórem. Najważniejsze dla nas i najwartościowsze było to, że daliśmy im radość, chwilkę drugiej młodości…a ciasteczka, które upiekliśmy specjalnie dla nich, były wypełnione magią nie tylko walentynkowych serduszek.
Przepis na ciasteczka /aut. Jolanta Herma
To jest przepis na ciasteczka , najlepsze na świecie
Taki przepis zna babunia i dziadek zna przecież.
Więc wyjmijcie teraz papier, gdyż pisać będziecie
….przepis na najlepsze ciastka, najlepsze na świecie.
Nie potrzeba dziś nam mąki, a tylko marzenia
Sześć radości zamiast proszku…, tego do pieczenia
Zamiast jajek złoty uśmiech, babci i dziadziusia
Uśmiech mój i mamy i jeszcze tatusia
Zamiast cukru słodycz serca, zapach domu mego
I zagniataj sprawnie wszystko, bo to nic trudnego
Takie ciastka są najlepsze ,gdy jedzą je wszyscy
Gdy przy wspólnym stole siedzą ,wszyscy moi bliscy
Takie ciastka są najlepsze, nie kupisz ich w sklepie
Miłość w ciastku gdzieś zaklęta, magii trochę przecież.
Drugi raz odwiedziliśmy KRAINĘ WARTOŚCI w maju. Magiczne słowa, które otwierają wszystkie serca okazały się najlepszym kluczykiem. Najpierw była uroczystość ,,śpiewamy dla Taty i mamy’’, i ogromna radość naszych rodziców z ich dzieci… Potem odbyło się uroczyste rozpoczęcie realizacji projektu autorskiego J. Herman ,,Magiczny Sklepik’’ i zakupy za dobre uczynki… Już wiemy, jak to wspaniale jest podróżować, sprawiając radość innym. Jesteśmy też przekonani ,że te podróże odbędziemy jeszcze wiele, wiele razy…

Podróż w Krainę Możliwości była naszą najdłuższą podróżą. Chociaż jesteśmy jeszcze maluchami tyle chcieliśmy umieć, wiedzieć. Każdy z nas dostał małego misia, misia za którego miał być odpowiedzialny. Miś niestety nie miał ubranek… Podjęliśmy się wyzwania… ,,Czy jest możliwe aby w przeciągu 3 miesięcy miś dostał wszystkie ubranka…?’’ Warunek był jeden… ,,W co umiem ubrać się ja, mój miś też to ma!’’ Tak, tak! Jest to możliwe! Nasze misie dostały wszystkie ubranka: spodenki, koszulki, skarpetki, rajstopki, kapcie itp. To misiom zawdzięczamy, że jesteśmy tacy samodzielni, chociaż wielu z nas, jeszcze nie ma 4 lat… Drugi etap podróży w Krainie Możliwości, był to lot na Planetę Możliwości. Wycięliśmy z kartonu ogromne koło- planetę i stemplowaliśmy tak, żeby wyglądała niesamowicie, żeby była barwna, zamieszkała przez roboty do zadań niemożliwych, wszystkim to się udało ,pokonaliśmy trudność pracy na takiej małej powierzchni przez całą grupę. A planeta podczas zabawy tak świeciła, że wyglądała jak prawdziwa. Trzeci etap podróży był powiązany z pierwszą wyprawą malucha na łąkę. Zorganizowaliśmy tam ,,Łąkowe obserwatorium’’ .Wiemy już dlaczego biedronki mają po dwie lub 7 kropek, jak konik polny ,,gra na skrzypkach’’ i gdzie mieszkają krety… Świat przyrody jest taki ciekawy .Czwarty etap podróży powiązany był z czyimś marzeniem, a naszymi możliwościami. Dowiedzieliśmy się od harcerzy, że mały chory chłopiec marzy o nowym wózku inwalidzkim / Może go mieć za plastikowe zakrętki takie od napojów, mleka, jogurtów.. . Szybko zbudowaliśmy skrzydlatą maszynę możliwości, do zbierania takich zakrętek, napisaliśmy tam piękne hasło ,,Przyjaciele są jak anioły ,które pomagają nam stać na nogach, kiedy nasze skrzydła zapomniały jak się lata’’. Zebraliśmy już kilka worków… Będzie to mała cegiełka naszych możliwości, do spełnienia czyjegoś marzenia. Bardzo spodobała nam się piosenka ,,Na wyspach Bergamutach’’. Wiemy już, że wszystko jest możliwe… bo jeżeli coś nie jest możliwe… to jest przecież możliwe w naszej fantazji, do której też często podróżujemy….
 

Realizację projektu Wędrówki Przedszkolaka rozpoczęliśmy od wyprawy do Krainy Lęków. Po burzliwej rozmowie na temat własnych lęków doszliśmy do wniosku, że boimy się mniej albo i całkiem przestajemy się bać, gdy jest z nimi znany i lubiany dorosły - mama
lub pani.

Malowaliśmy również swoje strachy, które dziwnym trafem miały
postać pająków. Następnie postanowiliśmy się ich pozbyć poprzez zamalowanie całości, po wyschnięciu zgnietliśmy rysunek i wyrzuciliśmy do śmietnika.
Opracowaliśmy kartę praw i obowiązków przedszkolaka. Dzieci postanowiły
stosować się do zaleceń i ustaleń.
Zrealizowaliśmy przedstawienie kukiełkowe na podstawie bajki "Zgubiony
osiołek". Dzieci wcieliły się w rolę osiołka i pomagających mu
zwierzątek. Zauważyły że przyczyną jego lęku było nieposłuszeństwo wobec
mamy, konsekwencją zgubienie się oraz lęk, smutek. Postanowieniem
- poprawa zachowania, posłuszeństwo wobec najbliższych...

Podróż po Krainie Marzeń rozpoczęliśmy wierszem:

Jest noc. W odcieniu upiornej czerni.

Deszcz w moje okno stuka i bębni!

Suche liście spadają z drzewa

Wiatr swoje jęki pośród nich śpiewa. 

Przymknij oczy, szybko zaśnij.

Znajdziesz się w krainie baśni,

Gdzie najskrytsze twe marzenia

Dobra wróżka w jawę zmienia!

Deszcz przestaje stukać w okno.

Wiatr kończy swą pieśń samotną,

Noc odchodzi. Słońce wstaje.

Chyba pora na śniadanie!

Dzieci określały swoje marzenia, układały z klocków piramidę marzeń, 

szeregując je od najważniejszego do najmniej ważnego. 

Zauważyły, że marzenia się powtarzają u innych - mogą być wspólne dla grup. 

Tworzyliśmy grupy marzeń. 

Podzieliliśmy je na realne i nierealne. Ustaliliśmy przyczyny, przeszkody realizacji. 

Czytaliśmy również bajkę o złotej rybce, którą dokładnie omówiliśmy. 

Dzieci pięknie doszły do wniosku,

 że nie warto prosić o zbyt wiele. Każde dziecko wykonało sobie swoją własną złotą rybkę

(kolorowy karton oraz płyta CD). Rybki prosiliśmy o spełnienie naszych życzeń. 

Dzieci głównie chciały być wesołe,

 zdrowe, grzeczne, by ich rodzice zabierali je na spacery, by im mama czytała. 

Rybki wraz z napisanymi życzeniami zawiesiliśmy w szatni,

 by rodzice pomogli spełnić marzenia swoich pociech.

Miesiąc październik w naszym przedszkolu wypełniony był mnóstwem ciekawych i zaskakujących przygód. Wybraliśmy się w podróż do Krainy Lęków.

Dzieci wypowiadały się na temat, czego się boją i w jaki sposób ten lęk na nie działa (płacz, smutek, pocą się ręce, są nerwowe itp.). Wśród sytuacji, które prowadzą do lęku wymieniają:

- spotkanie z dzikimi i nieznanymi zwierzętami,

- ciemność,

- obcy ludzie

- gdy „ przeskrobią”

- burza,

- potwory z bajek,

- agresywni koledzy,

- spotkania z nowymi, nieznanymi im paniami w przedszkolu,

- nowe dzieci, które może ich nie polubią,

- hałas itp.

W grupach tworzono „ Poradniki”- kalendarze. W jednym z nich główne motto brzmiało: „Nie bój się - wszystko będzie dobrze!” Kalendarz ten, zawiera przewodnie hasła na każdy miesiąc, dzięki którym z pewnością i bez żadnych obaw, dzieci stawią czoła swoim wewnętrznym „strachom”. Dzieci same wymyślały, co w każdym miesiącu można zrobić, by zminimalizować nasze lęki. I tak na przykład, już w listopadzie zorganizujemy „straszną imprezę”, gdzie z wielkim humorem i w upiornych strojach, będziemy „oswajać się” z drzemiącym w nas strachem. W kolejnych miesiącach wybierzemy się na ścianę wspinaczkową, by pokonać lęk przed wysokością, a także na basen, by zaprzyjaźnić się z wodą, do zoo, by nie bać się dzikich zwierząt a najstarsze dzieci na koniec roku wyjadą na dwudniową wycieczkę. Do każdego hasła, własnoręcznie wykonaliśmy rysunki i przykleiliśmy je na nasz kalendarz. W młodszej grupie kalendarz został podzielony na pory roku a dzieci wraz z rodzicami opisały swoje „strachy” na papierowych duszkach. Poradniki umieściliśmy w salach, w bardzo widocznym miejscu, aby zawsze móc na nie spojrzeć i bez obaw wiedzieć, co czeka nas w niedalekiej przyszłości!

W tym miesiącu mieliśmy wiele pomysłów i chęci do pracy, więc stworzyliśmy również własną Deklarację Praw Dziecka. Na wielkim arkuszu papieru, wypisaliśmy wszystkie nasze najważniejsze prawa, takie jak: prawo do szacunku, prawo do radości, prawo do niepowodzeń i łez, prawo do wyrażania własnych myśli i uczuć i jeszcze kilka innych, które uważamy, że powinny się znaleźć w tak ważnym miejscu. Chcemy, żeby inni rozumieli, że też jesteśmy ważnymi osobami i posiadamy swoje prawa!

W celu integracji z rówieśnikami, włączyliśmy się w „Maraton przyjaźni”. Chciałyśmy aby dzieci uświadomiły sobie, że każdy z nich jest wyjątkowy, zasługuje na szacunek, zrozumienie, przyjaźń i sam może ofiarować wiele . W jednej z grup umieszczono w rogu sali lustro zakryte zasłoną. Pani powiedziała dzieciom, że za chwilę zobaczą kogoś niezwykłego- dziecko, które jest silne, miłe, kochane, wartościowe, niepowtarzalne. Poprosiła aby podchodziły kolejno i nie zdradzały kogo zobaczyły.  Spotkanie z własnym odbiciem wywołało burzliwą dyskusję.  Wszyscy byli bardzo podekscytowani, ale w końcu przyznali, że są tacy, jakich ich opisywałam.  Na zakończenie wybraliśmy się na maraton przyjaźni do każdej grupy w naszym przedszkolu. Maraton przyniósł wiele radości, gdyż dzieci obdarowywały się samodzielnie wykonanymi prezentami: duszkami, puzzlami, słodyczami.

Dodatkowo w jednej z grup odbył się dzień- wesołych duchów- Halloween. Celem tych zajęć nie było propagowanie tego święta a raczej- przełamanie strachu przed tzw. potworami. Dzieci przebrały się, zatańczyły tańce duchów, wymyślały przyjaznego duszka, układały wiersze. Wygrał wierszyk, które potem recytowały na spacerze we wszystkich grupach: „My się duchów nie boimy, bo je bardzo lubimy. A nasz duszek to Kacperek- słodki jak cukierek”. Po takich odwiedzinach, każda grupa dostała dynię z masy solnej, którą przygotowały dzieci.

Na tym jeszcze nie kończymy przygody w krainie lęku. Cały następny miesiąc również będziemy mierzyć się z naszymi strachami i obawami. Mamy nadzieję, że po zakończeniu tej niezwykłej przygody każde dziecko będzie potrafiło radzić sobie ze swoimi lękami.

Nasza podróż do Krainy Marzeń odbyła się od grudnia do lutego. Dzieci przedstawiły swoje marzenia za pomocą rysunków. Z powstałych prac  grupa maluchów wykonała pociągi marzeń. Starszaki swoje marzenia zapisywały na płatkach kwiatków i powstały bukiet umieściły w swojej sali. Dzieci potrafiły określić które marzenia są łatwe w realizacji a które niemożliwe.

W marcu wybraliśmy się we wspaniałą podróż do Krainy Możliwości. Kraina składa się z 2 wysp: Wyspy Wiary w Siebie i w Drugiego Człowieka. Tam opowiedzieliśmy sobie co już potrafimy i jakie mamy możliwości. Podczas zwiedzania dowiedzieliśmy się, że każdy z nas powinien wierzyć w siebie i innych, że mamy naprawdę duże możliwości i możemy osiągnąć to co tylko chcemy. Wycieczka bardzo nam się podobała.

Po powrocie zbudowaliśmy "Machinę Umiejętności". Każdy powiedział naszej pani jaką umiejętność zdobył w przedszkolu, pani to zapisała na karteczkach, które my naklejaliśmy później na Machinę. Okazało się, że naprawdę dużo już potrafimy. Machina stoi u nas w sali, aby przypominać nam, że cały czas musimy się rozwijać.

Dzieci z Przedszkola nr 24  w Tychach rozpoczęły realizację projektu od Krainy Marzeń. 

Podróż naszą rozpoczęliśmy od inscenizacji na podstawie wiersza J. Tuwima „Dyzio marzyciel” . Następnie podczas burzy mózgów wyjaśniliśmy co to są marzenia, pomysły zapisywaliśmy na tablicy.

Następnego dnia dzieci do Przedszkola przyniosły karteczki, rysunki z marzeniami swojej rodziny, każde przedstawiało jak wyglądała rozmowa o marzeniach w ich domach.

Na zakończenie zajęć dzieci zauważyły, że każdy człowiek ma jakieś marzenia, niektóre z nich są łatwe do spełnienia inne trochę trudniejsze, ale wszyscy powinni marzyć, bo ”życie bez marzeń jest smutne i nieciekawe” (słowa jednego z przedszkolaków).

Na zakończenie tygodnia „Nasze marzenia” – każde  dziecko w szablonach chmur narysowało swoje marzenia, następnie wykonaliśmy latawce z kolorowego kartonu, do których dokleiliśmy „chmurki z marzeniami” aby mogły poszybować jak najwyżej.

Razem z moimi wychowankami – grupą integracyjną 6 - latków rozpoczęliśmy realizację projektu od wyprawy do Krainy Marzeń. Najpierw wspólnie dochodziliśmy do tego, co to są marzenia, potem każdy wypowiadał się na temat swoich marzeń. Do wielu z nich udało nam się przygotować ilustracje - umieszczaliśmy je na tablicy wokół słowa "marzenia".

W ramach konkursu wewnątrzprzedszkolnego - stworzyliśmy  prace plastyczne na temat "Moje Marzenie". Wystawka naszych prac była ozdobą korytarza przedszkolnego, dzięki niej rodzice mogli dowiedzieć się więcej o swoich pociechach, była inspiracją do ciekawych rozmów i krokiem do realizacji niektórych dziecięcych marzeń.

Umieściliśmy również na ścianie w naszej sali duży, kolorowy "Latawiec z naszymi marzeniami" - na którego ogonie (kokardkach) zapisaliśmy marzenia każdego dziecka. W ciągu całego roku często w czasie rozmów wracaliśmy do naszych marzeń, opowiadaliśmy o tych, które już się spełniły, o tych, które mają szansę na spełnienie w przyszłości. Zdarzało się i tak, że niektórzy zmieniali swoje marzenia, dochodząc do wniosku, że przyjemniej jest spełnić marzenie kogoś innego.

Udało nam się zrealizować marzenie większości dzieci z grupy o zabawach z prawdziwym psem w naszej sali. Realizacja naszego marzenia nie była łatwa, ale możliwa. Czekaliśmy na to prawie cały rok szkolny. Ku wielkiej radości wszystkich na początku czerwca gościliśmy dogoterapeutkę ze wspaniałym psem Luką. Niektórym moim wychowankom Luka bardzo pomogła w pozbyciu się lęku przed bezpośrednim kontaktem z psem, nauczyła właściwego, bezpiecznego zachowania w obecności

Różnych psów, tych domowych i tych obcych.

Podsumowaniem podróży po Krainie Marzeń było wspólne dojście do wniosku, że marzenia mogą być różne: proste i łatwe do spełnienia samodzielnie, niektóre z pomocą innych osób; że marzą nie tylko dzieci, ale i dorośli, że każdy człowiek ma prawo do swoich marzeń, do dążenia by się spełniły, jeśli nie od razu, przy minimum wysiłku, to w przyszłości przy pomocy naszej pracy prowadzącej do ich spełnienia.